Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της Γάζας

Το ακόλουθο κείμενο το έγραψε η συντρόφισσα Μαρκέλλα από το αντιπολεμικό κίνημα της Ολλανδίας. Με χάρα το φιλοξενούμε σ' αυτό το χώρο και ευελπιστούμε σε συνέχεια.

"Ας με συγχωρέσουν για τον τίτλο. Τον έκλεψα από τους ηρωικούς Μεσολογγίτες. Τα αδέρφιαμας. Που 182 χρόνια πριν είχαν την ίδια μοιρα με μας. Πόνεσαν όπως πονάμε, πείνασαν όπως πεινάμε, χάθηκαν όπως χανόμαστε αλλά ακόμα και πεθαμένοι με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό στα μάτια τους έμενε το όραμα της ελευθερίας ζωγραφισμένο

Της ελεύθερης πατρίδας τους της Ελλάδας.
Παλαιστίνη
Ποιά κοινή μοίρα άρα ενώνει ένα λαό που χωρίστηκε από τη μάνα Κρήτη τόσες χιλιάδες χρόνια πριν. Γιατί γνωστό είναι ότι οι Παλαιστίνιοι παιδιά της Κρήτης ήταν κάποτε. Το βλέπεις ακόμα τους χορούς τους, την περηφάνιά τους, στα τραγούδια και στις μαντινάδες τους. Το βλέμμα τους άγριο πάντα κοιτά μακριά , πάντα κάτι περιμένει. Κάτι καλύτερο για αυτούς και τα παιδιά τους.
Μόνοι τους. Απομονωμένοι, ξεκομένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Πεθαίνοντας αναρωτιούνται. -μα πραγματικά μείναμε μόνοι εδώ σε αυτή τη γη. Τι έγιναν οι φίλοι μας , οι σύντροφοί μας. Γίναμε αόρατοι? Γιατί δεν μας βοηθάνε. Δεν βλέπουν το αίμα που χύνεται και η άμμος της Γάζας το ρουφάει διψασμένη ακι αυτή όπως και τα παιδιάτης.
Κοινή η μοίρα δυο λαών καμμιά φορά. Ίδιοι εχθροί πολλές φορές. Ο αγώνας ο ίδιος, άγριος ανελέητος. Δίνεις τα πάντα. Γυναικα, παιδι, μάνα πατέρα. Για ένα κομμάτι ελεύθερο άνυδρο κομμάτι γης που θέλουν να στο πάρουν και πολεμάς με νύχια και με δόντια για να το κρατήσεις. Για να μη χαθεί. Για τις επόμενες γενεές.
Σκέφτεσαι, την ώρα που το παιδί σου παθαίνει, την ώρα που η μάνα σου σφαδάζει από τους πόνους των εγκαυμάτων που προξενήθηκαν από τον απαγορευμένο άσπρο φώσφορο. Λίγο πιο κάτω ο πατέρας κομμάτια από απαγορευμένο είδος βόμβας. Κοιτάς τον ουρανό και ψελλίζεις το όνομα του Θεού. Στην γλώσσα σου. Για σένα είναι Αλλάχ. Για τον διπλανό λαό ο ίδιος Θεός με άλλο όνομα. Όμως ο Θεός αυτός ο ίδιος, ο μεγάλος που μουρμουράς το όνομά του φαίνεται σαν να έχει το πρόσωπό του στραμμένο από την άλλη πλευρά. Ίσως και αυτός κλαίει και τα δάκρυά του
που πέφτουν εξατμίζονται από την ζέστη των βομβών που πέφτουν στα ήδη πλέον καταστρεμμένα προσφυγικά.
Όμως ο Παλαιστίνιος αυτός πατέρας είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Θα παλέψει όσο μπορεί. Θα δώσει τα πάντα όπως τα έδωσε ο πατέρας του και οι πρόγονοί του. Βιός, οικογένεια. Όλα. Το μόνο που σκέφτεται , το μόνο που ονειρεύεται είναι μια λέξη. ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Πατρίδα γλυκειά.
Στα μάτια του χρώματα ξεπετιούνται . πράσινο, κόκκινο, άσπρο και μαύρο. Τα χρώματα της σημαίας του που κάποτε θα ανεμίζει περήφανα στην ελεύθερή του ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.
Και τότε ο Θεός θα χαμογελάει για την ειρήνη που υπάρχει στη γη του."

18-1-2009
Μαρκελλα